درمان پرولاپس رکتوم

پرولاپس رکتوم چیست؟ روشهای درمان پرولاپس رکتوم چگونه است؟ پرولاپس رکتوم یا افتادگی مقعدی یک وضعیت پزشکی است که می تواند باعث ناراحتی و مشکلات جدی شود. در این مقاله، به بررسی روش های مختلف درمان پرولاپس رکتوم، از جمله درمان های غیرجراحی و جراحی خواهیم پرداخت. انتخاب روش مناسب بستگی به شدت و نوع پرولاپس دارد و مشاوره با پزشک متخصص برای تعیین بهترین روش درمانی ضروری است.

 

درمان پروپلاس رکتوم یا بیرون زدگی مقعدی

درمان پرولاپس رکتوم یا بیرون زدگی مقعد معمولاً از طریق جراحی انجام می شود، زیرا درمان های دارویی به تنهایی مؤثر نیستند و فقط در مواردی برای رفع یبوست ناشی از این بیماری استفاده می شوند. این درمانها شامل مصرف مکمل های فیبری و ملین ها هستند. استفاده از داروهای موضعی و پمادها نیز برای درمان بیرون زدگی مقعدی چندان مؤثر نیست و نمی تواند این عارضه را به طور کامل از بین ببرد. از جمله روشهای جراحی پرولاپس مقعدی عبارتند از:

جراحی شکمی ترانس ابدومینال

این روش از طریق شکم و معمولاً با استفاده از لاپاراسکوپی انجام می شود. در این روش، رکتوم به جای اصلی خود بازگردانده شده و توسط حلقه های مخصوص به کف لگن ثابت می شود. در برخی موارد، درمان از طریق پرینئال انجام خواهد شد که در طی آن لایه داخلی رکتوم حذف و لایه خارجی آن تا می شود. روش شکمی مؤثرتر از سایرین است و میزان عود کمتری دارد.

جراحی از طریق سوراخ آنال

در این روش، قسمتی از سیگموئید از طریق سوراخ آنال برداشته شده و مابقی به کولون متصل می شود. این روش اغلب برای افراد مسنتر یا افرادی که توانایی انجام عمل جراحی را ندارند، انجام می شود. همچنین، اگر بیرون زدگی به دلیل بیماری های ناحیه مقعد مانند بواسیر باشد، باید درمان مربوطه با استفاده از روش های لیزر و جراحی انجام شود.

نحوه تشخیص بیماری پرولاپس رکتوم

برای تشخیص پرولاپس رکتوم، پزشک ابتدا معاینه فیزیکی انجام می دهد تا وجود بیرون زدگی را تأیید کند. در مواردی که پرولاپس مقعد قابل مشاهده نیست، از بیمار خواسته می شود تا به حالتی قرار بگیرد که فشار داخلی شکمی افزایش یابد. روش های مختلفی برای تشخیص این بیماری وجود دارد که شامل موارد زیر است:

• پروکتوگرافی (رادیولوژی مقعد): این روش رادیولوژیک برای ارزیابی کف لگن و ناحیه آنورکتال در حین دفع استفاده می شود.
• مانومتری: یک روش غیرتهاجمی برای بررسی فشار اسفنکتر مقعد، رفلکس های عصبی روده و عضلات کف لگن.
• سونوگرافی مقعد: با استفاده از پروبی که در مقعد و رکتوم قرار می گیرد، عضلات و بافتها بررسی می شوند.
• کولونوسکوپی: یک لوله بلند و انعطاف پذیر با دوربین کوچک در انتهای آن وارد راست روده می شود تا داخل روده بررسی شود و مشکلاتی که ممکن است باعث افتادگی شده باشند، شناسایی شوند.
• پروکتوسیگموئیدوسکوپی: این آزمایش نیز از یک لوله بلند با دوربین در انتهای آن استفاده می کند و برای جستجوی التهاب، جای زخم یا تومور در اعماق روده ها به کار می رود.
• MRI: اسکن تصویربرداری که تمامی اندام های ناحیه لگن را بررسی می کند.

این روشها به پزشک کمک می کنند تا تشخیص دقیقی از پرولاپس رکتوم داشته باشد و بهترین روش درمانی را انتخاب کند.

روشهای پیشگیری از بیماری پرولاپس رکتوم

برای جلوگیری از ابتلا به پرولاپس رکتوم، روشهای مختلفی را پزشکان توصیه می کنند. در ادامه به چند مورد از مهمترین روشهای پیشگیری از بیماری پرولاپس رکتوم پرداختیم:

• مصرف حداقل ۳۰ تا ۳۵ گرم فیبر در روز از طریق میوه ها، سبزیجات و غلات کامل می تواند به بهبود عملکرد دستگاه گوارش و جلوگیری از یبوست کمک کند.
• مصرف حداقل ۸ تا ۱۰ لیوان آب در روز برای حفظ هیدراتاسیون بدن و نرم نگه داشتن مدفوع ضروری است.
• انجام فعالیت های بدنی منظم می تواند به تقویت عضلات کف لگن و بهبود عملکرد دستگاه گوارش کمک کند.
• اجتناب از فشار زیاد در هنگام دفع. چرا که هنگام دفع مدفوع، از زور زدن خودداری کنید تا فشار زیادی به ناحیه مقعد وارد نشود.
• بلند کردن اجسام سنگین می تواند فشار زیادی به ناحیه مقعد وارد کند و خطر پرولاپس را افزایش دهد.
• ناحیه مقعد را تمیز و خشک نگه دارید تا از تحریک و عفونت جلوگیری شود.
• به محض احساس نیاز به دفع مدفوع، به دستشویی بروید و از نگه داشتن مدفوع خودداری کنید.

 

کلینیک لیزر

هموروئید،شقاق،لاپاراسکوپی،کولون